Dusty Groove August 2015

The first-ever duo recording from pianist Simon Nabatov and bassist Mark Dresser – a set that has both players standing in very strong individual space, while still making great sounds together! Nabatov's piano has plenty of bold, angular flourishes – sometimes which seem to come from playing inside the piano box, as well as the keys – and Dresser's bass is much deeper, and sometimes more tentative – a sense of spaciousness that balances things out wonderfully, and makes for a really rich palette of colors.

Salt Peanuts Norway September 2015

Den russiske pianisten Simon Nabatov hørte jeg første gangen i en katakombe i Nevers i Frankrike, for noen år siden. Da holdt han solokonsert, og imponerte kraftig med kreativt, lyrisk og spennende spill.
På sin nyeste langspiller samarbeider han med bassisten Mark Dresser. Han kommer opprinnelig fra Los Angeles, og har samarbeid med bl.a. Anthony Braxton, Ray Anderson, Tim Berne, Anthony Davis, John Zorn og mange andre på sin CV.
Sammen møttes de på den lille, intime klubben The Loft i Köln, for å utforske noen ideer, og kanskje få det ut på plate etter hvert.
Innspillingen ble gjort den 31. mai i 2013, og den ivrigste av alle portugisere, Pedro Costa, har nå fått resultatet av samarbeidet ut på sitt selskap Clean Feed.
Vi får seks strekk, som alle er fritt improviserte, og som inneholder de fleste stemninger man kan ønske av et slikt samarbeid.
«Projections» er faktisk første gang disse to dokumenterer musikken de gjør sammen. De har kjent hverandre i nærmere 30 år, men dette er altså første gang de har fått noe ned på tape.
Nabatov ligger nær det samtidsmusikalske i sitt spill, samtidig som det er mye Cecil Taylor i det han gjør. Hans røtter fra Russland kan også høres i måten han fraserer på, og hvordan hans frie spill utvikler seg. Dresser en en solid bassist, som ligger i toppsjiktet innenfor det fritt improviserte bass-spillet. Spesielt liker jeg hans spill når han plukker fram buen, og kombinerer den med fingerspill, som i tredjelåta «Aria Attack».
Det er tydelig at dette er to musikere som har hørt mye på hverandre opp gjennom årene. Kommunikasjonen er nærmest perfekt, og de to samtaler på en behagelig måte.
Köln har vært Nabatovs hjemby i mange år, og sammen med en del andre musikere, har han vært med på å gjøre byen til en fin smeltedigel for gode jazzideer. Med klubber som The Loft og Stadtgarten er byen et sentrum for improvisert musikk i denne delen av Tyskland, og det blomstrer med interessante musikere i nabolaget.
Et fint resultat av denne kreativiteten er denne innspillingen. Ikke «enkel» musikk på noen måte, men setter man seg ned og konsentrerer seg om hva som foregår mellom piano og bass her, så vil man få mange fine stunder.

Ian Granlie

Op Duvel August 2015

De Amerikaanse bassist Mark Dresser en de uit Rusland afkomstige maar al jaren in Keulen residerende pianist Simon Nabatov zijn inmiddels oude rotten in het vak te noemen. Dresser speelde met grootheden als Anthony Braxton, Tim Berne en John Zorn; Nabatov met Nils Wogram, Phil Minton en Ernst Reijseger. Beide muzikanten werkten samen met Ray Anderson, Gerry Hemingway, Tom Rainey en Mark Helias. De paden van Nabatov en Dresser hebben meermaals gekruist, maar 'Projections' is hun eerste album als duo.

'Projections' is een weergave van het duoconcert dat Nabatov en Dresser op 31 mei 2014 gaven in de concertzaal van LOFT in Keulen. Een thuiswedstrijd dus voor Nabatov, maar ook Dresser heeft veelvuldig in Keulen gemusiceerd.

Het oeuvre van beide musici is eclectisch en het mag daarom geen verrassing heten dat hun veelzijdigheid ook van 'Projections' afspat. Nabatovs klavierspel is sprankelend maar gaat het onconventionele niet uit de weg, zoals in opener Cover All Basses meteen duidelijk wordt. Dressers bas klinkt als van nature warm en vol, maar hij komt ook krassender uit de hoek. De muzikanten voelen elkaar perfect aan en geïmproviseerde stukken klinken soms alsof ze gecomponeerd zijn, zo hecht is het samenspel.

Nabatov trekt in eerste instantie de meeste aandacht maar Dressers bijdrage is minstens zo interessant, of hij nu plukt of strijkt, met de piano meegaat of juist ertegenin gaat. Aria Attack begint als een bassolo, waarin de Amerikaan alles uit de kast trekt: het piept, kraakt, schuurt en schopt herrie. Nabatov legt aanvankelijk accenten, betrekt zich naarmate het stuk vordert meer in het spel, maar de contrabas blijft overheersen. Dresser brengt in het laatste deel van Citara XL een solo met korte klanken gecombineerd met langere noten waarin de bas echt zingt; werkelijk prachtig.

Het bewerkte pianospel van Nabatov in La Ment doet enigszins denken aan Chris Abrahams op zijn solo-cd 'Glow', maar Nabatov gaat uiteindelijk ontregelender te werk. De hoge noten en het strijkwerk op het eind van Dresser completeren het stuk. In Pliant Giant is Nabatov leidend met op momenten opvallend robuust spel. Dresser rommelt ondergronds en gebruikt zijn bas ook als percusssie-instrument. In het kortere Parting Shots is volop ruimte voor klankexperimenten en de cd wordt op deze wijze passend afgesloten.

'Projections' is een een duo-cd van twee volledig aan elkaar gewaagde en excellerende muzikanten, die zo hecht musiceren dat de plaat bij eerste beluistering zelfs enigszins keurig overkomt. Schijn bedriegt want experimenteerdrift en tegendraadsheid voeren de boventoon, echter zonder een moment melodie en muzikaliteit uit het oog te verliezen. 'Projections' is een zoveelste hoogtepunt in de uitgebreide discografie van beiden.

Orkhestra France

Lorsque deux pointures du jazz improvisé se rencontrent une toute première fois – cela se produisit au Loft de Cologne le 31 mai 2014 - les expectatives sont généralement nombreuses. Projections ne déçoit pas l'attente et consacre une interaction féconde, riche en matières sonores pétries et assemblées à même l'établi de la scène comme en dialogues inventifs et enjoués. Une symbiose admirable.

The New Yourk City Jazz Records

While pianist Simon Nabatov and bassist Mark Dresser have a number of close associates in common, they’ve played together infrequently. Recorded in concert in Cologne in 2014, Projections documents their first perfomance as a duo. It’s a form that each is well versed in and they acieve remarkable results.
The first impression of the music focuses on its changing surface. It’s a hive of kinetic activity. Nabatov constantly shifting registers and densities, from top to bottom and feathers to granite, moving inside the piano for string plucking or temporary preparations and returning just as rapidly to unaltered keyboard sounds. Dresser is his twin in this% a sudden flurry of pizzicato notes shifts instantly to bowed harmonics, an upper register cello-like line, strongly plucked melody or ehru-like glissandi. The music is kaleidoscopic, an ever-shifting amusement park of million sonic bits.
On that level, it’s remarkable enough, but the more one becomes immersed in the music the more aware one is of ist overarching designs, the genuinely composerly attitudes of ist two virtuoso performers. There are almost always multiple strategies at work here, each musician responding to what his partner offers and returning with new developments an instant later. The longer it goes on and the more often one listens, the more impressive it becomes, a celebration of shared creativity in which design grows ever more joyously complex as the six improvisations unfold. That complexity is tied to a rare clarity. Individual moments will stand out in passing – the mingling of timbres at the outset of „Air Attack“, the sheer beaty of parts of „Citara XL“ – but it’s the sense of continuous creation that ultimately distinguishes this release.

Stuart Broomer

All About Jazz Italy November 2015

Ascoltare musicisti creativi come Simon Nabatov e Mark Dresser costituisce sempre un'esperienza foriera di sorprese. Nel concerto documentato in questo CD si intravede un intelligente gioco di contrappunti, con un libero respiro ritmico che svincola il duo da schemi rigidamente canonizzati. Nell'aperto intreccio a due voci, i colti arpeggi del pianoforte ben si combinano con le linee scure del contrabbasso.

Come era lecito attendersi, l'improvvisazione si dirige verso l'astrattezza e l'aleatorietà delle forme. Si avverte palpabilmente un estemporaneo processo destrutturante della storia jazzistica, che porta i musicisti a polverizzare i canoni in infuocati atomi di note. Ne discende una musica ricca di vibrante espressività, anche se non facilmente decifrabile. Colpisce anche la forza degli strumenti utilizzati come vere e proprie macchie di colore. Dietro l'apparente povertà timbrica della formula si coglie un'energia esecutiva dirompente, che si concentra nel tessere infinite sottigliezze armoniche.

Se questo disco fosse un quadro, sarebbe intessuto più dai contrasti cromatici che dalle linee del disegno. Liberi esploratori timbrici, i due musicisti si muovono lungo la stessa corrente di pensiero, tendendo verso l'ignoto. I loro strumenti si confrontano sugli opposti confini del suono e del silenzio, fra pieni e vuoti, tra composizione e improvvisazione. Ne discende un percorso di grande valenza artistica.

Marizio Zerbo

All About Jazz November 2015

Projections captures an improvised duo encounter between émigré Russian pianist Simon Nabatov and Californian bassist Mark Dresser. Although they first played together as part of German composer Klaus Konig's Orchestra in 1992, it's taken until now for their first head to head. Both are masters of their respective instruments, articulate, persuasive and responsive. They come together in a busy, volatile set recorded live in 2014 at the Loft in Nabatov's adopted hometown of Cologne. The result is a dazzling series of interactions which can change within the space of a few seconds from warm and tender to austere and alien.

Dresser commands a range of tone and texture unmatched by any of his peers except perhaps Barry Guy, manifest in rapid-fire switches between bow and fingers and between registers from delicate koto like plucks to a growling bottom end. Slurred vocal inflections vie with pure toned classical lines as he roams freely across the fretboard. His partnership with self styled hyper pianist Denman Maroney leads one to ask whether the bassist gravitates towards those who modify their piano for alternative sounds, or does he attract them?

Certainly on this session Nabatov majors on piano preparations in contrast to some of his other dates (such as his garrulous duets with trombonist Nils Wogram). Gambits such as rolling balls on the strings add a random element, while he dampens the hammers elsewhere to extract gamelan sonorities. There's no respite to his imagination on the keyboard, where the torrent of notes emanating from each hand suggests he almost has too much to say.

Happy synchronicities mean that two such voices in full spate create much more than the sum of their parts With no melody or regular time, the music is percussive rather than rhythmic—the prancing staccato section in "Pliant Giant" provides a case in point. But episodes of spare reflection appear interspersed through the program, as in "Cîtara XL" where the unconventional jostles with the more expected.

Dresser's introduction to "Aria Attack" includes whistling arco wails and groans, building up to an intense exchange. But a restless energy dictates that no matter what they move on quickly to new ideas (as in the Morse code passage in jerky explosive "Parting Shots") an indication perhaps that much remains for this pairing to investigate.

John Sharpe

Jazz Podium February 2016

Simon Nabatov & Mark Dresser
Projections
Clean feed CF327CD

Simon Nabatov & Mark Dresser & Dominik Mahnig
Equal Poise
Leo Records

Der gebürtige Moskauer und langjährige New Yorker Pianist Simon Nabatov feiert 2015 sein 25-jähriges Jubiläum am Wohnort Köln mit zahlreichen Konzerten. Passend dazu werden diese beiden CDs jetzt veröffentlicht, beide am gleichen Tag im Mai 2014 in Nabatovs Kölner musikalischem "Wohnzimmer" aufgenommen, dem Konzertraum und Aufnahmestudio Loft. Nabatov ist wohl der kompletteste der in Deutschland lebenden improvisierenden Pianisten, sowohl in technischer wie in musikalischer Hinsicht. Sein umfangreich dokumentiertes Werk reicht von einem Tribute an den amerikanischen Bebop Pianisten Herbie Nichols über lateinamerikanische Musik bis zu sehr freier Improvisation. Die vorliegenden Aufnahmen bewegen sich am freien Ende dieses Spektrums. Obwohl Nabatov und Bassist Mark Dresser sich schon seit Jahrzehnten kannten und schätzten, hatten sie nie in einer festen Band zusammengespielt. Bei diesem Treffen in Köln beweisen sie ihre Meisterschaft in Improvisation als spontaner Komposition. Das beginnt auf der Duo-CD gleich in "Cover your Basses" mit energiegeladenem Dialog ohne langes Abtasten. "Pliant Giant" erweist sich als Kaleidoskop von Stimmungen mit Momenten geradezu zärtlichen Dialogs, Passagen großer musikalischer Schönheit und dann wieder kraft-, kunst- und absichtsvoller Disharmonien und Dynamikwechseln. Auf "Equal Poise" macht der junge Kölner Schlagzeuger Dominik Mahnig die Band zum Trio, der regelmäßig mit Nabatov zusammenwirkt. Er steht Nabatov und Dresser nicht nach in der Fähigkeit, aufmerksam auf seine Mitspieler zu hören und spontan zu reagieren, wie er gleich in "Full Circles" beweist. Dazu bringt er ein eindrucksvolles Arsenal an perkussiven Elementen selbstbewusst ein, mit denen er immer wieder intelligent Akzente setzt, wenn Nabatov selbst die perkussiven Eigenschaften des wunderbaren Steinway D Flügels auskostet oder Dresser in "Minor Force" seinen Bass als Streichinstrument bearbeitet. Aufmerksames Zuhören macht viel Freude.

Hans-Bernd Kittlaus

JazzFlits February 2016

Deze twee cd's tonen aan wat een verschil de aanwezigheid van een drummer kan maken. 'Projections', een duo-album van pianist Simon Nabatov en bassist Mark Dresser op Clean Feed, werd opgenomen op 31 mei 2014 in The Loft in Keulen. 'Equal Poise', dat Leo Records nu uitbrengt, blijkt de tweede set te omvatten van datzelfde concert. De jonge Zwitserse drummer Dominik Mahnig is daartoe aan de twee veteranen toegevoegd. De muziek van het duo kenmerkt zich door de volstrekte gelijk- waardigheid van de partners, die elkaar overigens voor het eerst in deze duosetting treffen. Nabatov en Dresser zijn enorme vir- tuozen en zetten hun formidabele techniek hier in om de luiste- raar te verrassen met de klankmogelijkheden van piano en con- trabas. Ze verkennen de percussieve kanten van hun instru- ment, maar schuwen fraaie melodieën ook bepaald niet. 'La Ment', bijvoorbeeld is teder en dromerig, en ontroert. Dresser maakt indruk met hoe hij zijn contrabas soms meer dan levens- groot kan laten zingen maar hem net zo goed klein durft te ma- ken (zoals te horen is in de openingstrack, 'Cover all basses'). Af en toe duikt er wel eens een groove op, en soms swingt het ook, maar dat is veel meer het geval in de trioset. De opener van 'Equal Poise', 'Full circles', doet bijvoorbeeld denken aan het triowerk van Paul Bley. Mahnig toont zich hierin een subtiele ritselaar, die met zijn brushes een overtuigende swing neerzet. In de opening van 'Sambar é bom' mag hij even solo van wal steken, en hier etaleert hij ook zijn fijnzinnigheid. In de loop van het stuk kruipt er een welhaast Braziliaans gevoel in, hetgeen ook de titel verklaart. De meeste (geheel geïmproviseerde) tracks vertonen een affiniteit met het fenomeen pianotrio, waar- door 'Equal Poise' wel wat 'gewoner' klinkt dan 'Projections'. Maar het drietal spreidt zoveel creativiteit en fantasie tentoon dat 'gewoon' normaal niet de kwalificatie voor dit album zou zijn.

Herman te Loo

Jornal de Letras October 2015

Nestes dias de voláteis “amizades” virais e virtuais, é duplamente rejubilante identificar uma amizade que exigiu quase três décadas até tornar pública a mágica singularidade do seu plural. Esse insuspeito “nós” gerado no trânsito entre o inefável anímico e a apurada consonância do assombroso piano do mestre Simon Nabatov com o escrupuloso contrabaixo de Mark Dresser – que já se haviam cruzado em formações de maior escala, mas nunca em duo – apresenta-se neste “Projections”, tal como sugerido no título, como uma arrebatadora galeria de projeções em tempo real do mais audacioso e desafiante que há no núcleo dos códigos sensoriais que unem os dois instrumentistas. Dois músicos que tocam aquilo que são, mais do que “apenas” aquilo que tocam. A sua personalidade audível, a irreplicável deferência, a categórica confissão, a perene perscrutação, como um espelho das intenções mútuas, refletindo as reflexões da dupla num espaço e num tempo inequivocamente próprio. O escritor e realizador Jean Cocteau condensou de forma assaz definitiva esse gesto quando escreveu, para a sua obra prima “Le sang d’un poète” (1933), que “Les miroirs feraient bien de réfléchir un peu plus avant de renvoyer des images” (“Os espelhos fariam bem em refletir um pouco mais antes de devolver as imagens”). Verdade e consequência: isto é a verdade, realismo puro e duro, aconteceu exatamente assim (ao vivo no clube Loft, em Munique, no último dia de maio do ano passado), e no entanto tudo parece ser uma sua cândida consequência onírica, um inverosímil documento de insondável especulação e venustidade. Sem excessos de qualquer espécie, só inspiração e uma amizade que acredita radicalmente no utópico da arte sonora, acrescentando uma inusitada fraternidade a cada uma das iluminadas notas que aqui se abraçam.

Bruno Bènard-Guedes

Gapplegate Guitar and Bass Blog November 2015

Pianist Simon Nabatov and bassist Mark Dresser have been music companions and running buddies for 30 years. They have shared the stage together on numerous occasions but as a duo the first recorded meeting is at hand. Projections (Clean Feed 327) captures them live in a set at LOFT in Cologne last year. The two show a togetherness that comes out of long association. It is spontaneous, improved new music of an advanced avantness and a "free jazz" expressivity. Extended and traditional techniques meld together for the sound of adventure. They phrase in sound and note with a great ability to drive thoroughly into a two-in-one zone that does not so much rely on regularity of pulse as clusters of sound, emanations of soul-spirit and cosmic expansion. Simon is a master of unleashing torrents of harmonically ambiguous phrases at peak moments that Mark counters in kind. But then Dresser excels here too in contrasting attacks, bowed slurs and dynamic flurries that show much musical intelligence and long preparation. And both vary densities with envelopes of sound events that provide contrasts and polarities one listens to with fascination. Few duos of piano and bass attain the sort of outside heights of Nabatov and Dresser here. There is an unpredictable openness and stylistic coherence that lays out very well and keeps the listener in a state of anticipation and subsequent fulfillment. This is avant improvisation on a very high plane. It creates worlds of rarified sound synergies and does it in ways that make for a very satisfying set. Very recommended!

Grego Applegate Edwards

Citizen Jazz February 2016

Même si les domaines explorés sont peu ou prou les mêmes chez ces deux aventuriers du son, que les collaborations de l’un recoupent ou complètent celles de l’autre pour finir par dresser la cartographie de tout ce qu’il peut y avoir d’exigeant en matière d’improvisation, Mark Dresser et Simon Nabatov n’avaient jamais enregistré ensemble en duo. Le premier, réputé comme l’un des contrebassistes les plus prolifiques de son époque, à son aise dans tous les contextes, particulièrement en solo, est surtout connu en France pour avoir évolué dans la constellation John Zorn ou celle d’Anthony Braxton. Son collègue, de son côté, défend une discographie tout aussi pléthorique. La liste de ses rencontres est longue : leader de plusieurs formations dans lesquelles on retrouve un trio avec Mark Helias et Tom Rainey, un quartet avec Nils Wogram ou un octet en compagnie de Ernst Reijseger et Phil Minton, Simon Nabatov, par l’appétit de musique comme par le physique est à ranger du côté de ces personnages ogresques capables de tout absorber avec une facilité déconcertante. Cependant, si l’exubérance peut encore caractériser une partie de sa pratique, c’est ici la délicatesse qui saute immédiatement aux oreilles. Rompus l’un comme l’autre à l’exercice du duo, le Russe comme l’Anglais savent tout de l’exigence qu’implique ce genre de dialogue et c’est avec une délicate sobriété qu’ils se prêtent à l’exercice. Une jugement hâtif qualifierait ce disque de monotone et unichrome. Il faut porter son attention sur les détails qui le construisent pour en découvrir toute la saveur. Sous des lignes abstraites ou sèches se révèlent de grands intervalles parfaitement fondus dans le discours et l’usage complémentaire de bruits périphériques (frappes, pincements de cordes, grincements) s’articule méticuleusement au cœur des phrasés de chacun tout en faisant également la jonction avec les propositions de l’autre. On découvre alors une grande maîtrise du lâcher-prise et, derrière les dissonances cristallines, une mélodie pudique peut parfois jaillir comme c’est le cas sur « La Ment ». Ailleurs, la belle articulation du clavier de Nabatov et le mordant de ses traits rappellent en filigrane les grand maîtres du swing et expriment une âme tempétueuse et lyrique, notamment sur « Pliant Giant », titre dans lequel Dresser n’est pas en reste dans l’énergie contrôlée. Les deux sont, en effet, aussi volontaires l’un que l’autre et pareil à ces réseaux fluviaux vus du ciel se dispersent en de multiples bras pour finir par se jeter dans une même mer.

Nicolas Dourlhés